…μια κίνηση που κανείς δεν περίμενε,καθώς όλοι τον έκριναν σαν σκληρό και άκαρδο,όμως εκείνος έκρυβε ένας ποιητή μέσα του.
Και με τα φλεγόμενα του λόγια,γεμάτα ερωτα και εκπορευόμενα μεσα από την καρδιά του,σαν ένα αεράκι απαλό πλησίασε και της χάιδεψε τα μαλλιά.
Η πριγκίπισσα δεν μιλησε,αλλα πρόσεξε οτι ο Μεταβαρωνος δεν έβλεπε.Και τον ρώτησε γιατι…Και εκείνος απάντησε:Οταν καταλαβα την ματαιότητα του κόσμου αυτου,αφαίρεσα ο ίδιος την όραση μου για να μην βλεπω όλα οσα ειναι ασχημα.Για να μην βλεπω την αδικία.Για να μην βλεπω την κακία.
Και τον αγγαλιασε χωρις ντροπη,σφιχτα.Και του ειπε στο αυτι,ψιθιριστα…:
Εγω θα σου λεω για τα αστρα,για τους κηπους,τους ναους,και τα παλατια που δεν μπορεις να δεις…
Και ειπε αυτος:
Αν το να σε αγαπησω ειναι λαθος,τοτε δεν θελω ποτε να ειμαι σωστος…
