Όλη την εβδομάδα πάλευα να κάνω σωστά τον κανόνα που μου έβαλε ο πνευματικός μου. Σχεδόν τα κατάφερα, δεν είναι και δύσκολο αλλά είναι πιστεύω κυρίως θέμα συνήθειας. Άρχισε σιγά σιγά να μου αρέσει. Αν και από αρχαία δεν καταλαβαίνω γρι, εντούτοις καταλαβαίνω τι λέει η προσευχή. Μάλλον μιλάει στην σκοτεινή και παγωμένη καρδιά μου άμεσα, με τρόπο μυστήριο! Καλά λέει ο πνευματικός μου τελικά….Βγήκα λοιπόν χθες το βράδυ πάλι, κάτω από το φως του φεγγαριού. Και ενώ στην αρχή νόμιζα ότι δεν θα έχω την δύναμη, πονάγανε βλέπετε πόδια, χέρια και μέση (και καλά τα χεριά και τα πόδια από την γυμναστική μέση γιατί? μάλλον από το κρύο…)με το που ξάπλωσα στριφογύριζα επί μια ώρα ώσπου πήγε 2.Λεω ωπ, η ώρα μου. Σηκώθηκα ντύθηκα και την έκανα. Δεν έφαγα ούτε ήπια αυτό το βράδυ, για θέλησα να κοινωνήσω ην επόμενη(σήμερα δηλαδή) αλλά δεν με χάλασε και όλας. Μια χαρά, ο Θοδωρίκας αντέχει. Τώρα τις τελευταίες εβδομάδες προσπαθώ να ξεφορτωθώ κάτι κουσούρια που έχω που με κρατάνε πολύ πίσω, αλλά δεν πολύ πάει καλά το πράγμα. Λέω να ξεκόψω από όλους και όλα για τις επόμενες 2 εβδομάδες, με εξαίρεση τα πράγματα που πρέπει να γίνουν(Αγγλικά, χοροί, και ECDL) επειδή…τα πληρώνω! :Ρ. Ναι ξέρω, ο ΜΘ έχει και κοσμικές ανησυχίες? Μπαααα…Θα κάνω λοιπόν ένα διάλλειμα να επεξεργαστώ λίγο ακόμη τον εαυτό μου, γιατί δεν βλέπω φως στο τούνελ, σε αντίθεση με την Νικολουλη! :Ρ. Καθόμουν και σκεφτόμουν κάποια θέματα περί τιμής, επιδή βασικά διαφωνώ με μια που δεν ξέρει γρι (:ΡΡΡΡΡ) και λέω ρε με πρόσχημα την τιμή και κουραφέξαλα το τι έχει γίνει σε τούτο τον κόσμο δεν περιγράφεται!!! Και πάλι με πρόσχημα το Θεό πόσοι σφαγιάστηκαν! Και τέλος με πρόσχημα την αγάπη πόσοι (και πάλι) πέθαναν. Πήρανε οι άνθρωποι τις καθαρές και αγνές έννοιες και τις κάνανε σαν τα μούτρα των δαιμόνων. Σκότα δηλαδή. Καμία φορά λέω, σε τούτον τον κόσμο πιάνουν οι κατάρες , δεν πιάνουν όμως οι ευχές. Έτσι το έχουμε κάνει εμείς δηλαδή, αντί να ζητάμε το καλό, προτιμάμε το κακό. Το ψεύδος είναι καλό λέει, σε κάνει και έχεις τα πάντα. Και θέσεις δημοσίου με λίγη ρουφιανιά, και οποίον θες έχεις του χεριού σου και ανεβάζεις και το ΕΓΩ σου! Αυτό το ΕΓΩ μας έχει να-μην-πω-τι-κάνει. Όλοι ξέρουν ότι αν βάλεις το ΕΓΩ σου πάνω από το ΕΣΥ, δεν βλέπουμε προκοπή. Μπορεί ο εγωιστής να έχει πνευματική πρόοδο και να βελτιώσει και τους γύρω του? ΟΧΙ, και αυτό δεν είναι θέμα συζήτησης. Έχει αποδεχτεί εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες φόρες μέσα από την ιστορία του κόσμου. Από το ΕΣΥ και όχι το ΕΓΩ, βγαίνει και η ταπεινότητα (ναι ξέρω, κοιτά ποιός μίλησε). Και πολύ αμφισβητούν την αρετή αυτή. Εδώ ο ΘΕΟΣ ο ίδιος ενσαρκώθηκε, έπλυνε τα πόδια των μαθητών του, και σταυρώθηκε για εμάς. Ταπεινώθηκε ο Θεός, παραδειγματίστηκαν τότε οι Άγγελοι και κατάλαβαν λέει την διάφορα τους από τους δαίμονες και ποιός είναι ο σωστός δρόμος. Και εμείς που είμαστε χώμα και σερνόμαστε είμαστε υπερόπτες, και ενώ είμαστε στο ίδιο επίπεδο με όλους τους άλλους, να ταπεινωθούμε και λίγο μην τυχόν! Ο Θεός ναι να ταπεινωθεί για εμάς, Αυτός δεν μας έχει ανάγκη αλλά πάλι είδατε τι έχει κάνει και τι κάνει συνεχεία για εμάς? Εμείς Τον έχουμε ανάγκη αλλά μην πούμε Θεέ μου έκανα λάθος. Βοήθησε δείξε μου τον δρόμο Σου. Πρέπει να το απαιτήσουμε! Ούτε αίτηση να κάναμε! Ουφ, δεν λέω άλλο τέτοια, κουράζομαι και νευριάζω και ναι μεν έχω πολύ υπομονή και επίμονη (χαρισματικά μου δίνονται αυτά) αλλά καταντά και γελείο καμιά φορα. Ποιος τα διαβάζει αυτά? Κάνεις, και αν τα διαβάσει κάποιος, ε θα πεί τι λέει ο κοπανάκος ο Εμβρανσιδας πάλι? Σήμερα κοινώνησα και είμαι πολύ καλύτερα, γέμισε το ρεζερβουάρ. Ώρα να δώσουμε άλλη μια μάχη, για να δούμε ποσά τανγκαλακια θα δείρω αυτήν την φορά…